Ἐννέα ἔτη πέρασαν ἀπό τήν πρός Κύριον ἐκδημία τοῦ πολυσεβάστου πατρός ἡμῶν Θεοφίλου, ἑνός ἀληθινοῦ λευΐτου πού τίμησε τό ράσο του, ἑνός φιλάνθρωπου πνευματικοῦ, πού ἀνάπαυσε χιλιάδες ψυχές στό πετραχήλι του, ἑνός φλογεροῦ ἱεραποστόλου, ὁ ὁποῖος ἔδωσε τά πάντα γιά τήν ἐξάπλωση τῆς Βασιλείας τοῦ Χριστοῦ στήν γῆ. Ὁ ἴδιος γιά τόν θάνατο προσφιλῶν προσώπων συχνά ἔλεγε:
«…δέν θά κλαύσουμε γιά τόν ἄνθρωπό μας, πού ἔφυγε ἐκ τοῦ ματαίου τούτου κόσμου; Ἀσφαλῶς καί θά κλαύσουμε. Ἄν δέν κλαίγαμε θά ἤμασταν ἀπάνθρωποι… Καί ὁ Κύριός μας ἐδάκρυσε διά τόν ἀποχωρισμό τοῦ Λαζάρου… δέν χάνεται ὁ ἄνθρωπος μετά τόν θάνατο, δέν χάνεται τό προσφιλές μας πρόσωπο. Ταξιδεύει, ὅπως ταξιδεύει κάποιος μέ τό τραῖνο… Χαιρετιόμαστε μέ δάκρυα στά μάτια…»
Μέ αὐτήν τήν ἐλπίδα τοῦ πρόσκαιρου ἀποχωρισμοῦ, πιστοί στά κελεύσματά του, προσπαθοῦμε -μέ τήν εὐλογία τοῦ σεπτοῦ μας Ποιμενάρχου, τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Σερρῶν καί Νιγρίτης κ. Θεολόγου- νά πορευθοῦμε στά ἴχνη πού χάραξε ὁ ἀλήστου μνήμης πνευματικός μας πατέρας, παρά τίς ἀντιξοότητες καί τούς πειρασμούς.
Δοξάζουμε τόν Θεό πού γνωρίσαμε τόν π. Θεόφιλο καί γευθήκαμε ἀπό τούς εὔχημους καρπούς τῆς ἀγαπώσης καρδίας του. Τόν εὐχαριστοῦμε γιά ὅσα μᾶς χάρισε καί συνεχίζει νά μᾶς χαρίζει. Ὅσοι ζητοῦμε τίς προσευχές του γιά τόν ἀγώνα τῆς ζωῆς μας, πλούσια μᾶς εὐλογεῖ καί μᾶς καθοδηγεῖ.
Ἄς ἔχουμε τήν εὐχή του!
