Δέκα χρόνια χωρίς τόν Πάτερ…
Οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἔλαμψαν στό στερέωμα τῆς Ἐκκλησίας καί ἁγίασαν, διότι ἀνταποκρίθηκαν στίς προκλήσεις τῆς ἐποχῆς πού ἔζησαν. Ἄλλοι συγκεφαλαίωσαν τά δόγματα τῆς πίστεώς μας, ἄλλοι ἀντιμετώπισαν τούς αἱρετικούς, ἄλλοι ἑρμήνευσαν μέ θεῖο φωτισμό τό Εὐαγγέλιο, ἄλλοι διακρίθηκαν σέ μεγάλα ἔργα φιλανθρωπίας κ.ο.κ.
Ὁ π. Θεόφιλος, πνευματικό ἀνάστημα τοῦ θρυλικοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου Καντιώτη, συχνά ἔλεγε πώς «ἄνδρες σάν τόν Αὐγουστῖνο γεννιοῦνται κάθε 100 χρόνια». Εἶναι ὅμως πασίδηλο, ὅτι πάμπολα πνευματικά ἀναστήματα τοῦ π. Αὐγουστίνου διέγραψαν μία ἐπιτυχῆ πορεία μέσα στήν Ἐκκλησία μας, μέ ἔργο ἱεραποστολικό, κηρυκτικό, συγγραφικό μέ καθοριστικό ρόλο στήν πνευματική ζωή τῶν πιστῶν. Δέν θά ἦταν ὑπερβολή νά ποῦμε ὅτι καί ὁ π. Θεόφιλος, ὁ Πάτερ, ὅπως συνήθως ἀποκαλοῦσε τόν ἑαυτό του, συγκαταλέγεται στούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας καί στούς ἀνθρώπους πού ἐμφανίζονται σπάνια στήν ζωή μας.
Σέ κάθε ἐποχή ἀφουγκράστηκε τίς ἀνάγκες τῶν πιστῶν. Ξεκίνησε μέ ἔργο φιλανθρωπίας, ὅταν νεαρός ὥν, μαζί μέ τόν νῦν Μητροπολίτη Φλωρίνης π. Θεόκλητο, ἐξέτρεφαν κότες καί χάριζαν τά αὐγά σέ φτωχές οἰκογένειες τῶν Γρεβενῶν, κατά τήν μεταπολεμική περίοδο. Ἀργότερα ἔθρεψε καί χάρισε θαλπωρή σέ χιλιάδες παιδιά, βοηθώντας τα νά σπουδάσουν. Συνεχίζοντας τό ἔργο τῆς ἱεραποστολῆς, τῆς προσπάθειας «ἐγκαθιδρύσεως τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ» ὅπως ἔλεγε, ἵδρυσε περιοδικά, τυπογραφεῖο καί ραδιοφωνικό σταθμό.
Ἄνθρωπος βαθιᾶς πίστης, ὁλοκληρωτικά ἀφιερωμένος στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τολμηρός καί ρηξικέλευθος ἔθεσε τόν ἑαυτό του, τό ἔμψυχο δυναμικό πού ἔμπνεόταν ἀπό τά ὁράματά του καί ὅσα χρήματα διέθεταν στήν διάδοση τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι, ὅταν βρέθηκε ἡ εὐκαιρία, ἀξιοποίησε, ἀνακαίνισε καί διεύρυνε τήν ἐμβέλεια καί τό πρόγραμμα τηλεοπτικοῦ σταθμοῦ, πρός δόξαν Θεοῦ καί ὠφέλεια τοῦ χριστεπωνύμου πληρώματος.
Ἡ ἀγάπη του γιά τόν ἄνθρωπο δέν τόν ἄφησε ἀσυγκίνητο μπρός στήν ἀνέχεια πού ἄρχισε νά διαφαίνεται στήν σύγχρονη ἑλληνική κοινωνία. Ἔτσι, κύκνειο ἄσμα του ὑπῆρξε ἡ δημιουργία μιᾶς σημαντικῆς, σύγχρονης, ἀγροκτηνοτροφικῆς μονάδας.
Ἡ ἀπαγόρευση ἀπό πλευρᾶς τῆς Κοινωνικῆς Πρόνοιας νά συνυπάρχουν οἰκόσιτα ζῶα μέ τήν παιδική Κατασκήνωση στήν Ἀσπροβάλτα, οὐδόλως τόν στενοχώρησε. Ἀπεναντίας τό θεώρησε μία ἀκόμη εὐλογία τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ ἔτσι δόθηκε ἡ δυνατότητα γιά ἐξεύρεση μεγαλύτερης ἔκτασης καί δημιουργία πληρέστερης κτηνοτροφικῆς μονάδας στήν περιοχή τῆς Μικρῆς Βόλβης.
Ὄνειρό του ἦταν νά γίνει μία νέα Βασιλειάδα. «Οἱ καιροί εἶναι δύσκολοι. Καί θά ἔρθουν δυσκολότερες ἡμέρες. Ἦταν μία εὐλογία τοῦ Θεοῦ πού πήραμε αὐτό τό χωράφι», ἔλεγε συχνά καί συμπλήρωνε: «Θά μποῦμε σέ δυσκολώτερες μέρες. Ἐμεῖς φροντίσαμε στόν χῶρο μας νά ἔχουμε μία διάθεση κρέατος καί γάλακτος… Καί εἶναι κάτι καί γιά σᾶς, ἀλλά καί γιά τό ἔργο, καί τήν περιοχή αὐτή, στήν ὁποία βρισκόμαστε». Σκοπός τῆς μονάδας αὐτῆς, ἦταν ἡ τροφοδοσία τῆς Ἀδελφότητος, ἡ κάλυψη τῶν ἀναγκῶν τῶν παιδιῶν τῆς Κατασκήνωσης –πάντα ἤθελε τά παιδιά νά τρέφονται καί ὑγιεινά- καί ἡ ἄσκηση τῆς φιλανθρωπίας. Στήν σκέψη του, σάν φιλόστοργος πατέρας, ἦταν πάντοτε οἱ ἀνάγκες τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, πνευματικές ἀλλά καί ὑλικές. Τελευταία του ἐντολή καί παρακαταθήκη ἦταν, ὅποιος ἐπισκέπτεται τό «Χωράφι» νά μήν φεύγει «μέ ἄδεια χέρια». Ἐπιθυμοῦσε ἐπίσης οἱ ζωοτροφές νά εἶναι ἰδιοπαραγόμενες ἤ ἀπό τήν γύρω περιοχή, ὥστε νά ἐνισχύεται ἡ τοπική ἀγορά. Εἶχε μία διαρκῆ μέριμνα γιά ὅλα, παρ’ ὅλα τά σοβαρά προβλήματα ὑγείας πού ἀντιμετώπιζε. Πολλές φορές ἦταν παρών στίς ἐργασίες τοῦ Χωραφιοῦ καί μάλιστα τόν τελευταῖο χειμώνα τῆς ἐπί γῆς ζωῆς του, περιστασιακά διανυκτέρευε στό Χωράφι, ὥστε νά ἐνισχύσει καί νά εὐλογήσει τό ἐκεῖ, μέ τίς εὐχές του καί ἀπό ἐτῶν πρίν, ἐγκαταστημένο κλιμάκιο τῶν ἀδελφῶν.
Προαισθάνθηκε τό τέλος του… Παρακαλοῦσε τούς ἐργάτες νά τελειώσουν τίς ἐργασίες τους πρίν τά Χριστούγεννα! Σέ ἄλλους τό εἶπε πιό ξεκάθαρα: «Δημήτρη, ἐγώ φεύγω. Θέλω ὅμως τίς ἀδελφές ἐδῶ νά τίς προσέχεις σάν ἀδελφές σου καί νά ἔρχεσαι ὅταν ἔχουν ἀνάγκη». Ἴσως προεῖδε καί τόν πειρασμό πού ἔμελλε νά ἔρθει, πέντε χρόνια μετά τήν κοίμησή του. Ἦταν τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος, 12-12-2012, ὅταν ἔφυγε ἀπό τό Χωράφι γιά τελευταία φορά, δίνοντας μάλιστα τήν ἐντολή νά μήν «πατήσει τό πόδι» του πρόσωπο, τό ὁποῖο εὐθύνεται ἐν πολλοῖς γιά τήν σημερινή θλιβερή κατάσταση…
Συμπληρώνονται φέτος δέκα χρόνια ἀπό τήν πρός Κύριον ἐκδημία του.
Δέκα χρόνια χωρίς τόν Πάτερ! Δέκα χρόνια χωρίς τήν φυσική του παρουσία, χωρίς τό γνήσιο, ἀκραιφνές ἐκκλησιαστικό φρόνημά του, τόν παραμυθητικό του λόγο, τίς σοφές, πατρικές συμβουλές του, τήν πνευματική του καθοδήγηση, τό ἀπροσποίητο, μειλίχιο χαμόγελό του… Δέκα χρόνια χωρίς τόν εὐσκιόφυλλο Γεροπλάτανο!
Δέκα χρόνια ὅμως, μέ τόν Πάτερ στόν Οὐρανό. Δηλαδή, δέκα χρόνια μέ τίς θερμές του πρεσβεῖες, τίς σωστικές του προσευχές, τά εὐεργετικά του δωρήματα, τίς δαψιλεῖς του εὐλογίες, τήν γλυκειά σάν αὔρα πευματική του παρουσία.
Ἄς ἔχουμε ὅλοι τήν εὐχή τοῦ πολυφίλητου Πατρός καί τήν ἐλπίδα ὅτι θά μᾶς ἀξιώσει ὁ Θεός νά τόν συναντήσουμε πάλι, ὅταν μᾶς καλέσει ὁ Κύριος, στήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν! Ἀμήν.
Περιοδικό Αγία Λυδία
Τεύχος Ιανουαρίου 2023
