Ἤλθαμε σήμερα, ἀδελφοί μου, ἐδῶ στόν ἱερό ναό, νά εὐχαριστήσουμε καί νά δοξολογήσουμε τό ὅνομα τοῦ Κυρίου, πού μᾶς ἀξίωσε νά ἀντικρύσουμε τό φῶς τῆς καινούργιας χρονιᾶς. Σάν χθές ξαναβρεθήκαμε καί πάλι στόν ναό τοῦ Θεοῦ, γιά νά ὑποδεχθοῦμε μέ εὐχαριστίες καί δοξολογίες τόν χρόνο, πού σήμερα, πλεόν, πέρασε στό παρελθόν. Ναι, ὁ παλαιός χρόνος τερμάτισε τήν ζωή του και μπροστά μας ἀνοίγεται ὁ καινούργιος. Καί ἐμεῖς εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νά κάνουμε ἔναν ἀπολογισμό, νά ρίξουμε ἕνα βλέμμα, στό παρελθόν, γιά νά δοῦμε πῶς πέρασε ὁ χρόνος μας. Ἦταν ὅπως τόν θέλαμε, ὅπως τόν ὡραματισθήκαμε, ὅπως τόν φαντασθήκαμε, ὅπως τόν προγραμματίσαμε; Μᾶς δόθηκαν οἱ εὐκαιρίες νά κάνουμε ἐκεῖνα πού θέλαμε, ἐκεῖνα πού σχεδιάζαμε; Ποῦ σκοντάψαμε; Ποῦ πέσαμε; Πόσες νίκες, πόσες ἀποτυχίες σημειώσαμε;
Κάθε χρόνο, ἀδελφοί μου, ὁ Ἄγγελός μας παραδίδει στόν καθένα μας ἀπό ἕνα λευκό βιβλίο πού ἀποτελεῖται ἀπό 365 σελίδες. Ποιός εἶναι ὁ συγγραφέας τοῦ βιβλίου; Ἐμεῖς! Κάθε ἡμέρα γράφουμε καί ἀπό μία σελίδα. Ἄς τό ξεφυλλίσουμε, να δοῦμε τί γράψαμε στίς σελίδες αὐτές. Εἶναι καθαρές ἤ μουτζουρωμένες; Τίς γεμίσαμε μέ πράξεις ἀγάπης, προσφορᾶς καί θυσίας γιά τόν πονεμένο ἀδελφό μας, τό ὀρφανό, τόν πτωχό; Τίς ὀμορφύναμε μέ ἀξιοπρέπεια, σύνεσι, ἀγωνιστική διάθεσι, γιά τήν δόξα τοῦ Θεοῦ, γιά τήν ὠφέλεια τοῦ συνόλου, γιά τό δικό μας καλό; Τίς δώσαμε περιεχόμενο;
Ἀλήθεια, πῶς νοιώθουμε σήμερα, γιά τό βιβλίο πού ἤδη παραδώσαμε καί τοποθετήθηκε στήν βιβλιοθήκη τῆς αἰωνιότητος; Ποιός σφράγισε τό βιβλίο αὐτό; Ποιός τό ἔδεσε μέ χρυσή κλωστή καί τί ἔγραψε ἀπ’ ἔξω; Καί πότε θά ξανανοίξη; Τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως, ὅπως ἀκοῦμε τήν Κυριακή τῶν Ἀπόκρεω, πού ἡ Ἐκκλησία μας ψάλλη: «βίβλοι ἀνοίγονται καί πράξεις ἐλέγχονται καί τά κρυπτά τοῦ σκότους δημοσιεύονται», τότε πού ὅλα ὅσα εἶναι γραμμένα στό βιβλίο τῆς αἰωνιότητος καί γράψαμε ἐμεῖς, θά φανερωθοῦν. Τώρα τά ξέρουμε μόνον ἐμεῖς καί ὁ Ἄγγελός μας.
…Καί νά, στεκόμαστε στό κατώφλι τοῦ καινούργιου χρόνου, καί ὁ Ἄγγελος μᾶς ἐγχειρίζει τό καινούργιο βιβλίο. Λευκές οἱ σελίδες του! Ἀρχίζει ἡ καινούργια ζωή ἀπό σήμερα. Δυστυχῶς, ὅμως, κάποιοι λησμόνησαν νά ἔλθουν στόν ναό τοῦ Θεοῦ, νά ποῦν ἕναν ὕμνο εὐχαριστίας, ἕναν ὕμνο δοξολογίας, νά εὐχαριστήσουν τόν Θεό…
…Ἐμπρός, λοιπόν, νά ἀλλάξουμε ριζικά. Καί τίς παλαιές ἰδέες, τίς σάπιες, τίς βρώμικες, τίς μουχλιασμένες νά τίς πετάξουμε καί νά τίς ἀντικαταστήσουμε μέ καινούργιες ἰδέες, ὄχι, βεβαίως, μέ τήν σοφία τήν ἀνθρώπινη, πού παραπλανᾶ τόν ἄνθρωπο, ἀλλά μέ τήν ἀληθινή σοφία, τήν σοφία τοῦ Θεοῦ. Νά δεχθοῦμε τήν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ καί νά περιπατήσουμε «ἐν κανότητι ζωῆς». Νέα ζωή, νέες σκέψεις, νέες ἀποφάσεις, νέα βήματα, νέες καρδιές, νέα αἰσθήματα. Καί αὐτό θά τό πετύχουμε, ἐάν ὅλοι μας ἀποφασίσουμε νά ζήσουμε σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἐάν ὁ Χριστός κυβερνᾶ τήν ζωή μας…. Καί ὅταν μαζί μας εἶναι ὁ Χριστός, ἔχουμε Παράδεισο. Παραδείσια πρέπει, ἀδέλφια μου, νά εἶναι ἡ καινούργια μας ζωή, πού ἤδη ἄρχισε ἀπό σήμερα. Ἀμήν.
Ἀρχιμ. π. Θεόφιλος Ζησόπουλος
Λόγων Ἀπάνθισμα
Τόμος Δ’
