Ὁ Λουκᾶς δέν καταγράφει τίς πράξεις οὔτε τοῦ Παύλου οὔτε τοῦ Πέτρου οὔτε κανενός ἄλλου ἀποστόλου. Καταγράφει τό ἔργο τοῦ ἁγίου Πνεύματος, πού έγκαθίδρυσε μέσα στον κόσμο τήν Ἐκκλησία. Λίγο ένδια- φέρει τή διήγησή του ἂν ὁ Παῦλος ἀθωώθη- κε ἤ ὄχι τό ἐνδιαφέρον εἶναι ὅτι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἐξασφάλισε το «ἀκώλυτο» καί -μέ τόν Παῦλο ή χωρίς αὐτόν- τρέχει άνεμπόδιστα μέσα στον κόσμο. Ὁ Παῦλος μένει μέσα στή φυλακή, ἀλλά ὁ ἀναστημένος Ἰησοῦς καί ἡ ζωντανή Εκκλησία του εξέρχεται. Ἡ πίστη τοῦ Χριστοῦ διαδίδεται ἐλεύθερα, χωρίς νά ἐμποδίζεται οὔτε ἀπό τούς Ιουδαίους, πού ἔχουν πλέον ἀπομονωθεῖ, οὔτε ἀπό τή ρωμαϊκή πολιτεία, πού πρός τό παρόν τήν ἀνέχεται, διότι δέν μπορεῖ νά τήν καταδι- κάσει. Η φράση μέ τήν ὁποία κλείνει τό βιβλίο, μετὰ πάσης παρρησίας ἀκωλύτως, ἠχεῖ, πράγματι, σάν ἐμβατήριο τοῦ ἁγίου Πνεύματος, πού δίνει στήν Ἐκκλησία το βήμα, καθώς αὐτή εἰσέρχεται θριαμβευτικά στήν ἀνθρώπινη ιστορία καί μέσα στούς αἰῶνες πορεύεται σταθερά πρός τή δόξα τοῦ Κυρίου της.
