Σε μια περίοδο που επικρατεί η αμάθεια, ο λογιώτατος Φώτιος κατορθώνει να εμπνεύσει το ζήλο και την αγάπη για την παιδεία και τη μάθηση αλλά όχι μόνο για την κατά κόσμο σοφία αλλά και για την αρετή και την ευσέβεια.
Πράος και ειρηνικός, σταθερός, ανυποχώρητος, ασάλευτος φύλακας της Ορθοδοξίας, τα υπομένει όλα με ανεξικακία και συγχωρητικότητα. Κι όταν ανακρίνουν σαν εγκληματία, όταν τον βασανίζουν, όταν τον ρίχνουν στη φυλακή, όταν του αφαιρούν και τα βιβλία του ακόμα, όταν του στερούν μέχρι και την ιατρική βοήθεια που χρειάζεται μέσα στη φυλακή, δεν χάνει το κουράγιο και την ελπίδα του. Μα πάνω απ’ όλα δεν χάνει το Θεό του, την πίστη του…
(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
[…] Ο Άγιός μας ήταν εξαιρετικά φιλομαθής. Διάβαζε νυχθημερόν και είχε αποκτήσει γνώσεις ακόμα και για πολιτικά και νομικά θέματα και φυσικά για όλα όσα είχαν σχέση με την Εκκλησία και την ιερή επιστήμη.
Παράλληλα, με τις ιατρικές του γνώσεις ανακούφιζε διάφορους ασθενείς, στους οποίους παρείχε πολύ αποτελεσματικά φάρμακα που παρασκεύαζε ο ίδιος. Γι αυτό το όνομά του συχνά το συνέδεαν με εκείνο του Γαληνού και του Ιπποκράτη. Κήρυξε, δίδαξε, έγραψε, καθοδήγησε, στήριξε, υπερασπίστηκε την Ορθοδοξία και τελικά «πλήρωσε», αγόγγυστα, το τίμημα… ως γνήσιος μαθητής του Χριστού! Πάρα πολλά είναι τα συγγράμματα, τα βιβλία και οι επιστολές που άφησε πίσω του και αποδεικνύουν τις γνώσεις και τις αρετές του ανδρός.
Μέσα από τις επιστολές βλέπουμε τον σοφώτατο άνδρα να συμβουλεύει, να καθοδηγεί, να συνετίζει, να καυτηριάζει όπου χρειάζεται. Η επιστολή που έστειλες στον βασιλιά Μιχαήλ-Βόρι της Βουλγαρίας το 864 μ.Χ., επ’ ευκαιρία της Βαπτίσεώς του, είναι ένας υπέροχος «οδηγός» για το πως πρέπει να πορεύεται ένας χριστιανός ηγεμόνας σε σχέση με το Θεό και την Εκκλησία Του, με το λαό και τον εαυτό του. […]
(Απόσπασμα από το περιεχόμενο του βιβλίου)
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
Πρόλογος, Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ Κίτρους Γεώργιος
Ο ΜΕΓΑΣ ΦΩΤΙΟΣ
