Τό ἔργο τῆς ἀνατροφῆς τῶν παιδιῶν εἶναι τό μέγιστο καί δυσκολότερο, ὅταν, προπαντός, οἱ γονεῖς στοχεύουν, ὥστε νά γίνουν τά παιδιά τους «καλοί κ ἀγαθοί πολῖται». Ὅμω ςἀστοχοῦν οἱ γονεῖς, ὅταν τήν ἀγάπητους δέν τήν διέπη ἡ δικαιοσύνη, ὅταν μεροληπτοῦν, ὅταν ἀδικοῦν, ὅταν ἡμέριμνα καί ἡ φροντίδα ἐπικεντρώνεταισέ ἕνα ἀπό τά παιδιά.
Ἡ ἀριστοτεχνική πλοκή τοῦ βιβλίου, μέ τά διαχρονικά μηνύματά του, γίνεται τροχοπέδη γιά τούς γονεῖς,τούς ἀφυπνίζει. Καί γιά τά νειάτα γίνεται καθοδηγητική. Ἡ συγγραφέας ψυχογραφεῖ μέ ρεαλισμό τούς χαρακτῆρες τῶν ἡρώων της καί καθρεπτίζει κάθε ἀναγνώστη. Τόν προβληματίζει καί τόν ἐμπνέει νά ἀναζητήσει «πέρα ἀπότό δίκαιο» τήν ἀγάπη, πού εἶναι ἡ εὐφυία τῆς καρδιᾶς καί ἀξίζει νά γίνη στόχος καί δρόμος μας.
