“Το πρόσωπο δεν μπορεί να απομονωθεί. Δεν υπάρχει παρά μόνον εν κοινωνία και πραγματώνεται ανάλογα με το ενδιαφέρον του για τον άλλον και με το ενδιαφέρον του άλλου γι’ αυτό. Είναι το μυστήριο της Αγίας Τριάδος. Ο Χριστός έδειξε την αξία του ανθρώπινου προσώπου γενόμενος προσωπικός άνθρωπος. Εν Χριστώ αποκτούμε την αληθινή ανθρωπινότητα… Ο Χριστός, πάνω στον Σταυρό, πάσχει για τους άλλους, όχι για τον Εαυτό Του.
Εδώ ακριβώς βρίσκεται ο σύνδεσμος μεταξύ του μυστηρίου του Σταυρού και του μυστηρίου του προσώπου. Ο άνθρωπος επί της γης περνά δοκιμασίες. Καθένας σηκώνει σταυρό. Κι ο σταυρός είναι βαρύς και άνευ σημασίας, όταν δεν έχουμε κάποιον πλάι μας να μας παρηγορεί. Όταν βρίσκουμε ένα τέτοιο πρόσωπο, ο σταυρός μας γίνεται λιγότερο δυσβάστακτος και το νόημά του αποκαλύπτεται. Η καταφατική έννοια του σταυρού είναι ότι μας επιτρέπει να αυτοπραγματωθούμε ως άνθρωποι… Ο σταυρός που με σώζει δεν είναι τα δικά μου βάσανα, αλλά τα βάσανα των άλλων: πάσχει για μένα, πάσχω για εκείνον…”
