Θεία Λειτουργία για το Σχολείο μας. Τα φώτα όλα αναμμένα. Ο ιεροψάλτης κατανυκτικά αποδίδει τους ύμνους.
Έφθασε η στιγμή που τα παιδιά μπαίνουν στον ναό. Ησυχία και λίγα λόγια από τις δασκάλες για την τακτοποίηση τους. Ακούστηκε το Ευαγγέλιο. Πραγματοποιήθηκε κι η Μεγάλη Είσοδος. Φθάσαμε στην Αγία αναφορά. Πήρα στα χέρια μου τα τίμια δωρα λέγοντας «Τὰ Σὰ ἐκ τῶν Σῶν…». Ο ψάλτης σιγόψελνε: «Σὲ ὑμνοῦμεν… σὲ εὐλογοῦμεν…».
Πρώτη φορά -είκοσι χρόνια ως ιερέας- κοίταξα προς το εκκλησίασμα αυτή τη στιγμή. Είδα τα παιδιά γονατισμένα. Πλάι τους οι δασκάλες. «Κατάπεμψον τὸ Πνεῦμα Σου τὸ Ἅγιον ἐφ’ ἡμᾶς…». Δεν ήθελα να τελειώσει αυτή η στιγμή. Ψέλισα τα λόγια που λέγαμε και στις κατασκηνώσεις: «Θεέ μου, να ᾽μαστε μαζί, στον Ουρανό όπως και στη γη». Τελείωσε η Λειτουργία. Κατά τη διανομή του αντιδώρου θυμάμαι την φράση που είπα στη διευθύντρια: «Μην φοβάσαι τίποτα!».
Ιστορίες εμπνευσμένες από την καθημερινή σχολική ζωή.
Ένα ημερολόγιο-λεύκωμα με απλές, βιωματικές σκέψεις και υπέροχες εικόνες που ψηλαφούν μια άλλη πραγματικότητα, φωτεινή και ουράνια!
