Πολλοί ἔγραψαν καί πολλοί μίλησαν γιά τό ἀθάνατο ἔπος τοῦ ΄40 καί γιά τά χρόνια πού ἀκολούθησαν. Θέλησα καί γώ τώρα νά γράψω τίς ἀναμνήσεις καί τά βιώματά μου, ἐκείνου τοῦ καιροῦ. Νά τά γράψω μόνο γιά μένα. Νά ξαναζήσω σέ ἐκείνην τήν ἀτμόσφαιρα τῶν παιδικῶν μου χρόνων, τά ἴδια γεγονότα. Ὅπως τά ἔζησα τότε καί ἀργότερα, στήν ὄμορφη γειτονιά μου, τῆς Παναγίας Φανερωμένης, στήν Καλλιθέα. Νά ξαναζήσω σ’ ἐκείνη τήν ἡρωϊκή ἀτμόσφαιρα τῆς ζεστασιᾶς καί τῆς ἀδελφοσύνης. Νά ξαναζήσω τό πρωϊνό ἐκείνης τῆς Δευτέρας τῆς 28ης Ὀκτωβρίου, πού πήγαμε στό σχολεῖο κι ἀκούσαμε τόν διευθυντή μας νά μᾶς μιλάει γιά τό μεγάλο «ΟΧΙ», πού εἶπε ὁ Πρωθυπουργός τῆς χώρας, στόν ἐχθρό, γιά τήν μεγάλη ἀπόφαση ὅλων τῶν παιδιῶν νά τρέξουν στό μέτωπο, στήν πρώτη γραμμή. Ἐκεῖνο τό μεγάλο «ΟΧΙ», πού τό ξανάλεγαν οἱ Ἕλληνες, ἕξι ὁλόκληρους μῆνες, σέ κάθε ἐχθρό…
Ἀργότερα, πολύ ἀργότερα, ἦρθαν νά ψιθυρίσουν στ’ αὐτιά μου ἄλλες αἰτίες καί ἀφορμές, ἄλλα συνθήματα, γιά πρόσωπα καί πράγματα ἐκείνου τοῦ καιροῦ. Μά, ἐγώ δέν τά ἔμαθα ἀπό βιβλία καί φυλλάδες. Ἐγώ τά ἔζησα, τά ἔμαθα ἡ ἴδια τά γεγονότα ἐκείνου τοῦ καιροῦ…
Ἦρθε καιροί, πού εἶδα νά σβήνουν ἀπό τά ἡρῶα τῶν χωριῶν ὀνόματα ἀγωνιστῶν τοῦ ’12, τοῦ ’22, τοῦ ’40 καί νά γράφουν καινούργια, ἄγνωστα ὀνόματα, πού ἔδρασαν σέ ὕποπτους χρόνους καί καιρούς…
Γι’ αὐτό κάθησα νά γράψω αὐτά τά παιδικά βιώματα κι αὐτές τίς ἀναμνήσεις…
Φανή Μήτσου-Θεοδωρίδου
